នៅក្នុងផ្នែកខ្លះនៃតំបន់ដ៏ដាច់ស្រយាលបំផុតរបស់ប្រទេសកម្ពុជា សហគមន៍ជនជាតិដើមភាគតិចបានទទួលយកភាពជាម្ចាស់នៃសាលារៀនរបស់ ពួកគេ។ ដោយសារតែក្រុមការងារដែលគេហៅថាគណៈកម្មាធិការទ្រទ្រង់សាលារៀន ដែលបានរៀបចំឡើងដោយក្រសួងអប់រំយុវជននិងកីឡាបានប្រែក្លាយ ពលរដ្ឋធម្មតាជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់និងមានសារៈសំខាន់លើការគ្រប់គ្រង ហើយនិងជាជីវិតនៃសាលាបឋមសិក្សារបស់ពួកគេ។ គម្រោងអភិបាលកិច្ចសាលានេះគឺជាការរំលឹកមួយថាសាលារបស់យើងគឺ សម្រាប់មនុស្សគ្រប់រូបជាមួយនិងអ្នកគ្រប់គ្នាដែលជាម្ចាស់សាលា រៀនរបស់យើង។ គម្រោងអភិបាលកិច្ចសាលារៀនត្រូវបានគាំទ្រដោយមូលនិធិភាពជាដៃគូ សម្រាប់អភិវឌ្ឍសមត្ថភាពវិស័យអប់រំ (CDPF) ។
នៅក្នុងផ្នែកខ្លះនៃតំបន់ដ៏ដាច់ស្រយាលបំផុតរបស់ប្រទេសកម្ពុជា សហគមន៍ជនជាតិដើមភាគតិចបានទទួលយកភាពជាម្ចាស់នៃសាលារៀនរបស់ ពួកគេ។ ដោយសារតែក្រុមការងារដែលគេហៅថាគណៈកម្មាធិការទ្រទ្រង់សាលារៀន ដែលបានរៀបចំឡើងដោយក្រសួងអប់រំយុវជននិងកីឡាបានប្រែក្លាយ ពលរដ្ឋធម្មតាជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់និងមានសារៈសំខាន់លើការគ្រប់គ្រង ហើយនិងជាជីវិតនៃសាលាបឋមសិក្សារបស់ពួកគេ។ គម្រោងអភិបាលកិច្ចសាលានេះគឺជាការរំលឹកមួយថាសាលារបស់យើងគឺ សម្រាប់មនុស្ស គ្រប់រូបជាមួយនិងអ្នកគ្រប់គ្នាដែលជាម្ចាស់សាលារៀនរបស់យើង។ គម្រោងអភិបាលកិច្ចសាលារៀនត្រូវបានគាំទ្រដោយមូលនិធិភាពជាដៃគូ សម្រាប់អភិវឌ្ឍសមត្ថភាពវិស័យអប់រំ (CDPF) ។
នៅក្នុងផ្នែកខ្លះនៃតំបន់ដ៏ដាច់ស្រយាលបំផុតរបស់ប្រទេសកម្ពុជា សហគមន៍ជនជាតិដើមភាគតិចបានទទួលយកភាពជាម្ចាស់នៃសាលារៀនរបស់ ពួកគេ។ ដោយសារតែក្រុមការងារដែលគេហៅថាគណៈកម្មាធិការទ្រទ្រង់សាលារៀន ដែលបានរៀបចំឡើងដោយក្រសួងអប់រំយុវជននិងកីឡាបានប្រែក្លាយ ពលរដ្ឋធម្មតាជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់និងមានសារៈសំខាន់លើការគ្រប់គ្រង ហើយនិងជាជីវិតនៃសាលាបឋមសិក្សារបស់ពួកគេ។ គម្រោងអភិបាលកិច្ចសាលានេះគឺជាការរំលឹកមួយថាសាលារបស់យើងគឺ សម្រាប់មនុស្ស គ្រប់រូបជាមួយនិងអ្នកគ្រប់គ្នាដែលជាម្ចាស់សាលារៀនរបស់យើង។ គម្រោងអភិបាលកិច្ចសាលារៀនត្រូវបានគាំទ្រដោយមូលនិធិភាពជាដៃគូ សម្រាប់អភិវឌ្ឍសមត្ថភាពវិស័យអប់រំ (CDPF) ។
នៅក្នុងផ្នែកខ្លះនៃតំបន់ដ៏ដាច់ស្រយាលបំផុតរបស់ប្រទេសកម្ពុជា សហគមន៍ជនជាតិដើមភាគតិចបានទទួលយកភាពជាម្ចាស់នៃសាលារៀនរបស់ ពួកគេ។ ដោយសារតែក្រុមការងារដែលគេហៅថាគណៈកម្មាធិការទ្រទ្រង់សាលារៀន ដែលបានរៀបចំឡើងដោយក្រសួងអប់រំយុវជននិងកីឡាបានប្រែក្លាយ ពលរដ្ឋធម្មតាជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់និងមានសារៈសំខាន់លើការគ្រប់គ្រង ហើយនិងជាជីវិតនៃសាលាបឋមសិក្សារបស់ពួកគេ។ គម្រោងអភិបាលកិច្ចសាលានេះគឺជាការរំលឹកមួយថាសាលារបស់យើងគឺ សម្រាប់មនុស្ស គ្រប់រូបជាមួយនិងអ្នកគ្រប់គ្នាដែលជាម្ចាស់សាលារៀនរបស់យើង។ គម្រោងអភិបាលកិច្ចសាលារៀនត្រូវបានគាំទ្រដោយមូលនិធិភាពជាដៃគូ សម្រាប់អភិវឌ្ឍសមត្ថភាពវិស័យអប់រំ (CDPF) ។
នៅក្នុងផ្នែកខ្លះនៃតំបន់ដ៏ដាច់ស្រយាលបំផុតរបស់ប្រទេសកម្ពុជា សហគមន៍ជនជាតិដើមភាគតិចបានទទួលយកភាពជាម្ចាស់នៃសាលារៀនរបស់ ពួកគេ។ ដោយសារតែក្រុមការងារដែលគេហៅថាគណៈកម្មាធិការទ្រទ្រង់សាលារៀន ដែលបានរៀបចំឡើងដោយក្រសួងអប់រំយុវជននិងកីឡាបានប្រែក្លាយ ពលរដ្ឋធម្មតាជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់និងមានសារៈសំខាន់លើការគ្រប់គ្រង ហើយនិងជាជីវិតនៃសាលាបឋមសិក្សារបស់ពួកគេ។ គម្រោងអភិបាលកិច្ចសាលានេះគឺជាការរំលឹកមួយថាសាលារបស់យើងគឺ សម្រាប់មនុស្ស គ្រប់រូបជាមួយនិងអ្នកគ្រប់គ្នាដែលជាម្ចាស់សាលារៀនរបស់យើង។ គម្រោងអភិបាលកិច្ចសាលារៀនត្រូវបានគាំទ្រដោយមូលនិធិភាពជាដៃគូ សម្រាប់អភិវឌ្ឍសមត្ថភាពវិស័យអប់រំ (CDPF) ។
នៅក្នុងផ្នែកខ្លះនៃតំបន់ដ៏ដាច់ស្រយាលបំផុតរបស់ប្រទេសកម្ពុជា សហគមន៍ជនជាតិដើមភាគតិចបានទទួលយកភាពជាម្ចាស់នៃសាលារៀនរបស់ ពួកគេ។ ដោយសារតែក្រុមការងារដែលគេហៅថាគណៈកម្មាធិការទ្រទ្រង់សាលារៀន ដែលបានរៀបចំឡើងដោយក្រសួងអប់រំយុវជននិងកីឡាបានប្រែក្លាយ ពលរដ្ឋធម្មតាជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់និងមានសារៈសំខាន់លើការគ្រប់គ្រង ហើយនិងជាជីវិតនៃសាលាបឋមសិក្សារបស់ពួកគេ។ គម្រោងអភិបាលកិច្ចសាលានេះគឺជាការរំលឹកមួយថាសាលារបស់យើងគឺ សម្រាប់មនុស្ស គ្រប់រូបជាមួយនិងអ្នកគ្រប់គ្នាដែលជាម្ចាស់សាលារៀនរបស់យើង។ គម្រោងអភិបាលកិច្ចសាលារៀនត្រូវបានគាំទ្រដោយមូលនិធិភាពជាដៃគូ សម្រាប់អភិវឌ្ឍសមត្ថភាពវិស័យអប់រំ (CDPF) ។
សិស្សជនជាតិដើមភាគតិចវ័យក្មេងម្នាក់ត្រូវជ្រើសរើសរវាងបំណងប្រាថ្នានៃការទទួលបានការអប់រំវែងឆ្ងាយ និងតម្រូវការរបស់ក្រុមគ្រួសាររបស់នាង។ រម្ម ស់ ឃាក (អាយុ១៤ឆ្នាំ) ជាសិស្សថ្នាក់ទី 5 នៅក្នុងសាលាបឋមសិក្សា ឡុំ,ផ្តល់ឱ្យរយើងនួវការស្វែងយល់ស៉ុី ជម្រៅអំពីជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់នាង ពីការរក្សាលំនឹងការងាររបស់សាលាជាមួយការងារកសិកម្ម។
រម៉ាស ឆេស៍ និងម្តាយរបស់នាង កំពុងប្រមូលផលស្រូវនៅលើដីចម្ការគ្រួសាររបស់នាង។ ខណៈពេលដែលឪពុកម្តាយរបស់ជនជាតិចារាយជាច្រើនជឿថាការអប់រំគឺមានសារៈសំខាន់សម្រាប់អនាគតកូនៗរបស់ពួកគេ ពួកគេបានទទូចថាការអភិរក្សវប្បធម៌របស់ពួកគេក៏មានសារៈសំខាន់ដូចគ្នា។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃបន្ទាប់ពី រម៉ាស ឆេស៍ ត្រឡប់ពីសាលានោះនាងបានដើរអស់រយៈពេលជាងមួយម៉ោងទៅចម្ការគ្រួសាររបស់នាង, ដែលជាកន្លែងដែលនាងជួយធ្វើការចម្ការរបស់ម្តាយរបស់នាង ការរៀនរបៀបនេះជាចំណេះដឹងតាមបែបប្រពៃណីពីម្តាយរបស់នាង។
©Erika Pineros / CARE
រម៉ាម បេក ស្ត្រីជនជាតិចារាយបានបាត់បង់ប្តីរបស់គាត់អស់រយៈពេលរាប់ឆ្នាំកន្លងមកហើយដោយទុកឱ្យគាត់នៅតែម្នាក់ឯងជាប្រមុខនៃក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់។ ទោះបីជាមានការលំបាកយ៉ាងណាគាត់នៅតែគាំទ្រកូនៗរបស់ឱ្យទៅរៀន: «ខ្ញុំចង់ឱ្យកូនៗរបស់ខ្ញុំដើម្បីទទួលបានការអប់រំដូច្នេះពួកគេនឹងក្លាយជាមោទនភាពនិងត្រូវបានគេគោរព។ នាងបាននិយាយថានឹងគ្មាននរណាម្នាក់មើលងាយលើពួកយើងទៀតទេ»។
©Erika Pineros / CARE
រម៉ាស ឆេស៍ អាយុ ១៤ឆ្នាំ នៅសាលារៀនភូមិឡុំរបស់នាង ឯខេត្តរតនគិរី។ «ជាក្មេងស្រីម្នាក់នៅក្នុងភូមិ ខ្ញុំគួរតែមើលថែរក្សាម្តាយឪពុករបស់ខ្ញុំជំនួសឱ្យការសិក្សា ប៉ុន្តែម្តាយរបស់ខ្ញុំបានគាំទ្រខ្ញុំឱ្យទៅទទួលយកការអប់រំដូច្នេះយើងអាចមានអនាគតល្អប្រសើរជាងមុន»។
©Erika Pineros / CARE
ក្មេងស្រីម្នាក់បានបង្ហាញប្អូនស្រីរបស់នាងពីរបៀបអានក្នុងអំឡុងពេលរៀនរបស់នាងនៅឯសាលាភូមិឡុំ។ លោក ហង់ ផាន នាយកសាលានេះបានពន្យល់ថា: «ជាញឹកញាប់សិស្សត្រូវមើលថែប្អូនរបស់ពួកគេដែលធ្វើឱ្យវាពិបាកណាស់សម្រាប់ពួកគេក្នុងការចូលមកសាលារៀន។ ដូច្នេះពួកគេបាននាំយកប្អូនពួកគេមកជាមួយដែរ»។ ខេត្តរតនគិរី ប្រទេសកម្ពុជា។
©Erika Pineros / CARE
សល់ ញ៉េក ស្ត្រីជនជាតិចារាយ សមាជិកនៃគណៈកម្មាធិការទ្រទ្រង់សាលានៃភូមិរបស់នាងបានចំណាយពេលសម្រាកពីការចម្អិនអាហារដើម្បីជួយពន្យល់កូនប្រុសរបស់នាងធ្វើលំហាត់នៅឯផ្ទះរបស់ពួកគេនៅក្នុងសហគមន៍ជនជាតិចារាយនៅភាគឦសាននៃប្រទេសកម្ពុជា។ ខេត្តរតនគិរី ប្រទេសកម្ពុជា។
©Erika Pineros / CARE
ជារៀងរាល់ថ្ងៃបន្ទាប់ពីចេញពីសាលាកុមារជនជាតិចារាយធ្វើដំណើរយ៉ាងឆ្ងាយជារើយៗដើម្បីទៅជួយឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេនៅឯចម្ការគ្រួសាររបស់ពួកគេ។ ចំណាយពេលជាមួយចាស់ព្រឹទ្ធាចារ្យក៏ជួយពួកគេអភិរក្សភាសានិងប្រពៃណីជនជាតិចារាយរបស់ពួកគេបានដែរ។ ខណៈពេលដែលឪពុកម្តាយរបស់ជនជាតិចារាយជាច្រើនជឿថាការអប់រំគឺមានសំខាន់សម្រាប់អនាគតរបស់កូនៗរបស់ពួកគេ ពួកគេក៏បានទទួលស្គាល់ពីសារៈសំខាន់នៃការអភិរក្សវប្បធម៌របស់ពួកគេផងដែរ។
©Erika Pineros / CARE
សល់ ញ៉េក និងប្តីរបស់នាង ប្រមូលផលស្រូវនៅក្នុងដីចម្ការរបស់គ្រួសារពួកគេ។ ក្នុងនាមជាស្ត្រីជនជាតិចារាយម្នាក់, សល់ ញ៉េក បានរកឃើញនូវតួនាទីថ្មីមួយនៅក្នុងសហគមន៍របស់គាត់ដោយការចូលរួមក្នុងគណៈកម្មាធិការទ្រទ្រង់សាលារៀន។ ខេត្តរតនគិរី ប្រទេសកម្ពុជា។
©Erika Pineros / CARE
សល់ ញ៉េក តម្រង់ចូលទៅក្នុងបន្ទប់រៀនមួយក្នុងអំឡុងពេលមួយនៃទស្សនកិច្ចដ៏ភ្ញាក់ផ្អើលមួយរបស់នាងនៅសាលារៀន។ ក្នុងនាមជាសមាជិកនៃគណៈកម្មាធិការទ្រទ្រង់សាលាម្នាក់ នាងធ្វើទស្សនកិច្ចនៅសាលារៀនយ៉ាងទៀងទាត់ដើម្បីពិនិត្យមើលវត្តមានទាំងគ្រូនិងសិស្ស។ ខេត្តរតនគិរី ប្រទេសកម្ពុជា។
©Erika Pineros / CARE
ប្រេង កាពូស បរិភោគអាហារជាមួយបងប្អូនរបស់នាងក្នុងអំឡុងពេលសម្រាកពីសាលារៀន។ កុមារជនជាតិភាគតិចគ្រឹង មានឯកសិទ្ធិដើម្បីចូលរៀនក្នុងសាលារៀនពីរភាសា ជាកន្លែងដែលគ្រូជនជាតិគ្រឹងផ្ដល់នូវការអប់រំជាភាសាខ្មែរដែលធ្វើឱ្យវាមានភាពងាយស្រួលសម្រាប់សិស្សងាយយល់ពីមេរៀន។ ភូមិ ក្រឡា ខេត្តរតនគិរី ប្រទេសកម្ពុជា។
©Erika Pineros / CARE
ប្រេង កាពូស និងកុមារជនជាតិគ្រឹងផ្សេងទៀតលេង លោតមឹកនៅក្រៅផ្ទះរបស់ពួកគេក្នុងអំឡុងពេលសម្រាកពីសាលារៀន។ កុមារជនជាតិភាគតិចគ្រឹង មានឯកសិទ្ធិដើម្បីចូលរៀនក្នុងសាលារៀនពហុភាសា ជាកន្លែងដែលគ្រូជនជាតិគ្រឹងផ្ដល់ការអប់រំភាសាកំណើត និងភាសារខ្មែរដែលធ្វើឱ្យសិស្សមានភាពងាយស្រួលយល់មេរៀន។ ភូមិ ក្រឡា ខេត្តរតនគិរី ប្រទេសកម្ពុជា។
©Erika Pineros / CARE
គ្រូបង្រៀនជនជាតិគ្រឹង អ្នកស្រីរិន មុំ ក្នុងអំឡុងពេលពន្យល់មេរៀននៅសាលាបឋមសិក្សាភូមិ ក្រឡា។ សាលានេះជាសាលាពីរភាសាមួយ នៃសាលាពីរភាសាចំនួននៅក្នុងប្រទេស ជាពិសេសបានបង្កើតឡើងដើម្បីជួយដល់កុមារជនជាតិដើមភាគតិចឱ្យមានការយល់ដឹងប្រសើរជាងមុន ជួយឱ្យពួកគេមានភាពរីកចម្រើនរបស់នៅសាលា។ “ពីព្រោះយើងជាផ្នែកមួយនៃសហគមន៍ យើងត្រូវខ្វាយខ្វល់បន្ថែមទៀតទៅលើសាលារបស់យើង។ យើងមានចិត្តទន់ភ្លន់និងការអត់ធ្មត់ យើងប្រើពាក្យផ្អែមល្ហែមនិងលើកទឹកចិត្តដល់សិស្សរបស់យើងក្លាយទៅជាល្អប្រសើរជាងមុន» លោក ម៉ៅ ណាងម៉ាក់ ជាគ្រូបង្រៀនជនជាតិគ្រឹងបាននិយាយយ៉ាងដូចឆ្នេះ។ ខេត្តរតនគិរី ប្រទេសកម្ពុជា។
©Erika Pineros / CARE
©Erika Pineros / CARE
©Nicoclas Axelrod / Ruom / CARE
©Nicoclas Axelrod / Ruom / CARE
របស់គាត់ ចាប់តាំងពីខែមេសា ឆ្នាំ2015។ គាត់និយាយថា ចាប់តាំងពីមានការបណ្តុះបណ្តាលដល់ សមាជិកគណៈកម្មការទ្រទ្រង់សាលារៀនមក ការតាមដានថវិកាបានកែលម្អ និងមានការចូលរួមកាន់តែច្រើនពីសហគមន៍ គណៈកម្មការ និងសាលារៀន។ មណ្ឌលគិរី, ប្រទេសកម្ពុជា
©Nicoclas Axelrod / Ruom / CARE
អ្នកស្រី រិន មុំ បង្រៀននៅឯសាលាបឋមសិក្សាក្រឡា។ កុមារជនជាតិភាគតិចគ្រឹង ទាំងនេះមានឯកសិទ្ធិដើម្បីចូលរៀនក្នុងសាលាពីរភាសា ជាកន្លែងដែលគ្រូបង្រៀនជនជាតិគ្រឹង ផ្ដល់ការអប់រំជាភាសាខ្មែរដែលធ្វើឱ្យវាមានភាពងាយស្រួលសម្រាប់សិស្សឱ្យងាយយល់ពីមេរៀន។ ភូមិ ក្រឡា ខេត្តរតនគិរី ប្រទេសកម្ពុជា។
©Erika Pineros / CARE
សល់ ញ៉េក អង្គុយនៅក្នុងថ្នាក់រៀនមួយក្នុងអំឡុងពេលមួយនៃទស្សនកិច្ចដ៏គួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលរបស់នាងទៅសាលារៀន។ ក្នុងនាមជាសមាជិកនៃគណៈកម្មាធិការទ្រទ្រង់សាលាម្នាក់ នាងធ្វើទស្សនកិច្ចនៅសាលារៀនយ៉ាងទៀងទាត់ដើម្បីពិនិត្យមើលវត្តមានទាំងគ្រូនិងសិស្ស។ ខេត្តរតនគិរីប្រទេសកម្ពុជា។
©Erika Pineros / CARE
សល់ ញ៉េក និង សាល ផូហ ដើរត្រឡប់ទៅភូមិរបស់ពួកគេបន្ទាប់ពីធ្វើស្រែចម្ការពេញមួយថ្ងៃ។ ក្នុងនាមជាសមាជិកគណៈកម្មាធិការទ្រទ្រង់សាលាបឋមសិក្សាឡុំ ស្ត្រីជនជាតិចារាយទាំងនេះជឿថាពួកគេអាចផ្ដល់អំណាចដល់ស្ត្រីផ្សេងទៀតដើម្បីចូលរួមកាន់តែច្រើននៅក្នុងជីវិតជាពលរដ្ឋ។ ខេត្តរតនគិរី ប្រទេសកម្ពុជា។
©Erika Pineros / CARE
©Erika Pineros / CARE
លោក រពួយ ក្លុំ គឺមិនត្រឹមតែជាចាស់ព្រឹទ្ធាចារ្យនៃសមាជិកសហគមន៍ជនជាតិចារាយនោះទេ ប៉ុន្តែគាត់ក៏ជាសមាជិកនៃគណៈកម្មាធិការទ្រទ្រង់សាលាបឋមសិក្សាឡុំម្នាក់ផងដែរ។ ក្នុងនាមជាសមាជិកម្នាក់ គាត់លើកទឹកចិត្តឱ្យមនុស្សជំនាន់ក្រោយអភិរក្សវប្បធម៌របស់ពួកគេ។ «យើងបារម្ភកូនរបស់យើងនឹងភ្លេចនូវអ្វីដែលជាវប្បធម៌ជនជាតិចារាយរបស់យើងបន្សល់ទុក។ មិនមានការប្រម៉ាញ់សត្វឬការនេសាទត្រីតាមបែបប្រពៃណីទៀតទេ, គ្មានសត្វព្រៃនៅក្នុងព្រៃទៀតនោះឡើយ! តម្បាញប្រពៃណីរបស់យើងនិងអត្តសញ្ញាណរបស់យើងក៏កំពុងបាត់បង់។ ទាំងអស់ដែលយើងនៅសល់ គឺជាភាសានិយាយជនជាតិចារាយរបស់យើង»។ ខេត្តរតនគិរី ប្រទេសកម្ពុជា។
©Erika Pineros / CARE
ក្មេងស្រីលេងល្បែងកម្សាន្តក្នុងអំឡុងពេលម៉ោងចេញលេងនៅសាលាបឋម ក្រឡា។ កុមារជនជាតិភាគតិចគ្រឹង មានឯកសិទ្ធិដើម្បីចូលរៀនក្នុងសាលារៀនពីរភាសា ជាកន្លែងដែលគ្រូជនជាតិគ្រឹងផ្ដល់នូវការអប់រំភាសាខ្មែរដែលធ្វើឱ្យវាមានភាពងាយស្រួលសម្រាប់សិស្សងាយយល់ពីមេរៀន។ ភូមិ ក្រឡា ខេត្តរតនគិរី ប្រទេសកម្ពុជា។
©Erika Pineros / CARE
©Erika Pineros / CARE
©Nicoclas Axelrod / Ruom / CARE
©Nicoclas Axelrod / Ruom / CARE
និងបានរៃអង្គាសប្រាក់សម្រាប់ទិញស៊ីទែនទឹកមក សិស្សនៅសាលាបឋមសិក្សាដាក់ដាំបាននិងកំពុងរីករាយនឹងការមានទឹកប្រើប្រាស់។ យោងតាមនាយកសាលា ស៊ុន ម៉ៅ បានឱ្យដឹងថា ការអភិវឌ្ឍន៍នេះអាចកើតឡើងបាន ក៏ដោយសារតែគណៈកម្មការទ្រទ្រង់សាលារៀនដែរ។ស៊ុន ម៉ៅ ពន្យល់ថា ៖ “តាមរយៈការបណ្តុះបណ្តាល គណៈកម្មការទ្រទ្រង់សាលារៀន មានភាពកាន់តែសកម្ម និងចូលរួមក្នុងការគ្រប់គ្រងសាលារៀន និងរៃអង្គាសប្រាក់សម្រាប់សាលារៀន ជាពិសេសសម្រាប់ស៊ីទែនទឹក និង កន្លែងលាងដៃ”។ មណ្ឌលគិរី, ប្រទេសកម្ពុជា
©Nicoclas Axelrod / Ruom / CARE
©Nicoclas Axelrod / Ruom / CARE
©Nicoclas Axelrod / Ruom / CARE
របស់ពួកគេ។ ចាប់តាំងពីសមាជិកគណៈកម្មការទ្រទ្រង់សាលារៀនបានដឹងអំពីតួនាទីរបស់ពួកគេក្នុងអំឡុងការបណ្តុះបណ្តាល របស់អង្គការឃែររួចមក ពួកគេបានរៃអង្គាសប្រាក់បានចំនួន1លានរៀល ដើម្បីធ្វើរបង ដែលកំណត់ព្រំសួនសាលារៀន និងការពារកុំឱ្យសត្វពាហនៈចូលបំផ្លាញសួន។
©Nicoclas Axelrod / Ruom / CARE
បន្ទាប់ពីរៀនចប់ កុមារនាំគ្នាចាកចេញពីសាលាបឋមសិក្សាពូហ្យាម។ ចាប់តាំងពីអង្គការឃែរបានសម្របសម្រួលការបណ្តុះបណ្តាលដល់សមាជិកគណៈកម្មការ
ទ្រទ្រង់សាលារៀន សាលាបឋមិសក្សានេះបានឃើញនូវការផ្លាស់ប្តូរជាច្រើនដូចជាការកើនឡើងច្រើន នូវអត្រាចុះឈ្មោះចូលរៀនជាដើម នេះគ្រាន់តែជាការចាប់ផ្ដើមមួយប៉ុណ្ណោះ។ មណ្ឌលគិរី, ប្រទេសកម្ពុជា
© Nicoclas Axelrod / Ruom / CARE
08 សីហា 2016 : ដាក់ដាំ ប្រទេសកម្ពុជា : ស៊ុន ម៉ៅ អាយុ35ឆ្នាំ ជានាយកសាលា និងជាសមាជិកគណៈកម្មការទ្រទ្រង់សាលារៀន។ ម៉ៅមានមោទនភាពចំពោះសាលារៀនរបស់គាត់ និងកែលម្អហេថារចនាសម្ព័ន្ធថ្មីៗ។ [គាត់បញ្ជាក់ថា] ៖ “បើសាលាមិនស្អាត សិស្សក៏មិនមករៀនដែរ ដូច្នេះសាលាត្រូវតែស្អាតនិងមានដំណើរការ”។
© Nicoclas Axelrod / Ruom / CARE
អង្គការឃែរបាននិងកំពុងធ្វើការជាមួយសហគមន៍ជនជាតិដើមភាគតិចនានានៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ។
អង្គការឃែរបានចាប់ផ្តើមអនុវត្តកម្មវិធីអប់រំពហុភាសាក្នុងខេត្តភូមិភាគឦសាន្តនៃប្រទេសកម្ពុជា ក្នុងឆ្នាំ ២០០២។ អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមកនេះ កម្មវិធីអប់រំពហុភាសាបានអភិវឌ្ឍឡើង ក្នុងទិសដៅផ្តល់ការគាំទ្រដល់ការអប់រំកម្រិតមត្តេយ្យសិក្សារហូតដល់ការអបរំកម្រិតមធ្យមសិក្សា ដោយផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់ជាពិសេសលើក្មេងស្រី។
ការងារនេះអាចដំណើរការទៅបាន ដោយអាស្រ័យលើការគាំទ្រដោយក្តីសប្បុរសពីរដ្ឋាភិបាលអូស្រ្តាលី និងម្ចាស់ជំនួយឯកជនជាច្រើនទៀត។